Lithium Microdosing als hulp bij depressie ?
Zullen we allemaal een beetje lithium nemen?
Het idee om een geestverruimend medicijn in het drinkwater te stoppen is het materiaal van sciencefiction, terroristische complotten en totalitaire regeringen. Gezien de verontwaardiging die ontstond toen het voor het eerst werd voorgesteld om fluoride in het water te doen, kan men zich alleen maar de furie voorstellen die zou ontstaan als zoiets ooit zou worden voorgesteld.
Het debat is echter discutabel. Het is een uitgemaakte zaak. Moeder Natuur heeft al een psychotrope drug in het drinkwater gestopt, en dat medicijn is lithium. Hoewel dit feit ruim een halve eeuw grotendeels genegeerd is, lijkt het belangrijke medische implicaties te hebben.
Lithium is een natuurlijk voorkomend element en geen molecuul zoals de meeste medicijnen. Het is in de Verenigde Staten, afhankelijk van het geografische gebied, aanwezig in concentraties die sterk kunnen variëren, van niet-detecteerbaar tot ongeveer 0,170 milligram per liter. Deze hoeveelheid is minder dan een duizendste van de minimale dagelijkse dosis die wordt gegeven voor bipolaire stoornissen en voor depressie die niet reageert op antidepressiva.
Hoewel het vreemd lijkt dat de microscopisch kleine hoeveelheden lithium die in grondwater worden aangetroffen substantiële medische gevolgen kunnen hebben, lijken wetenschappers meer te ontdekken naarmate wetenschappers meer naar dergelijke effecten zoeken. Het bewijs stapelt zich langzaam op dat relatief kleine doses lithium gunstige effecten kunnen hebben. Ze lijken de zelfmoordcijfers aanzienlijk te verlagen en kunnen zelfs de gezondheid van de hersenen bevorderen en de stemming verbeteren.
Maar ondanks de onderzoeken die de voordelen aantonen van relatief hoge natuurlijke lithiumniveaus in het drinkwater van bepaalde gemeenschappen, lijken weinigen zich bewust te zijn van het potentieel ervan. Af en toe verschijnen er verhalen in de wetenschappelijke tijdschriften en media, maar ze lijken weinig grip te hebben in de medische gemeenschap of bij het grote publiek.
Toen ik onlangs een cursus psychofarmacologie volgde waarin deze lithiumonderzoeken de revue passeerden, was vrijwel geen van de aanwezige psychiaters hiervan op de hoogte.
Het wetenschappelijke verhaal over de rol van lithium in de normale ontwikkeling en gezondheid begon zich in de jaren zeventig te ontvouwen. Uit onderzoek uit die tijd bleek dat dieren die diëten met minimaal lithium consumeerden, hogere sterftecijfers hadden, evenals afwijkingen in de voortplanting en het gedrag.
Onderzoekers begonnen zich af te vragen of een laag lithiumgehalte zou kunnen correleren met slechte gedragsresultaten bij mensen. In 1990 werd een onderzoek gepubliceerd naar 27 provincies in Texas met verschillende lithiumniveaus in hun water. De auteurs ontdekten dat mensen wier water de minste hoeveelheid lithium bevatte, aanzienlijk meer zelfmoorden, moorden en verkrachtingen hadden dan de mensen wier water de hoogste hoeveelheid lithium bevatte. De groep wiens water het hoogste lithiumniveau had, had bijna 40 procent minder zelfmoorden dan die met het laagste lithiumniveau.
Bijna twintig jaar later bevestigde een Japans onderzoek waarin 18 gemeenten met meer dan een miljoen inwoners over een periode van vijf jaar werden onderzocht de bevindingen uit het eerdere onderzoek: het aantal zelfmoorden was omgekeerd gecorreleerd met het lithiumgehalte in de lokale watervoorziening.
Meer recentelijk zijn er bevestigende onderzoeken geweest in Griekenland en Oostenrijk.
Niet al het onderzoek komt tot dezelfde conclusie. Er was bijvoorbeeld een negatief onderzoek in Engeland, al is dat lastig te beoordelen omdat de hoeveelheid lithium daar veel lager was dan in de andere onderzochte landen.
Een recent overzicht van epidemiologische onderzoeken naar lithium in drinkwater meldde dat 9 van de 11 onderzoeken een verband vonden tussen hogere lithiumgehalten in lokaal water en ‘gunstige klinische, gedragsmatige, juridische en medische resultaten’.
In een poging hun resultaten te begrijpen, speculeerden de auteurs van het Japanse onderzoek dat blootstelling aan lithium, zelfs in deze kleine hoeveelheden, feitelijk neuroprotectief zou kunnen zijn of zelfs de groei van neuronen zou kunnen bevorderen. Andere studies hebben hun speculatie ondersteund; Lithium lijkt de gezondheid, groei en veerkracht van neuronen te bevorderen, waardoor door stress veroorzaakte schade wordt verminderd.
Uit één onderzoek bleek dat hersenscans van bipolaire patiënten die met lithium werden behandeld, bij de hogere therapeutische doses die werden gebruikt om stemmingsstoornissen te behandelen, feitelijk grotere gebieden met grijze stof (neuronen) in hun hersenen vertoonden, vergeleken met bipolaire patiënten die geen lithium hadden gebruikt en bij normale patiënten. controles. De auteurs speculeerden dat lithium de hersenen zou kunnen beschermen en mogelijk de neuronale groei zou bevorderen.
In de klinische praktijk van de psychiatrie is er een soortgelijke bevinding geweest. Het is aangetoond dat patiënten met stemmingsstoornissen vaker last hebben van dementie dan onder de algemene bevolking.
Uit een Deens bevolkingsonderzoek onder meer dan een miljoen proefpersonen bleek dat degenen die slechts één keer lithium kochten (vermoedelijk mensen bij wie al een significante stemmingsstoornis was vastgesteld) vaker dementie hadden dan degenen die nooit aan lithium waren blootgesteld. Na het nemen van twee of meer recepten daalde het aantal gevallen van dementie echter en bleef op dat lage niveau. De auteurs concludeerden dat “voortgezette lithiumbehandeling geassocieerd was met een vermindering van het aantal dementiegevallen tot hetzelfde niveau als dat voor de algemene bevolking.”
Dr. Nassir Ghaemi, hoogleraar psychiatrie aan de Tufts University School of Medicine en een van de meest actieve en goed geïnformeerde voorstanders van lithium in de medische gemeenschap, merkt op: “Lithium is veruit het meest bewezen medicijn om neuronen in leven te houden, in dieren en bij mensen, consistent en met veel gerepliceerde onderzoeken.” En hij voegde eraan toe: “Als lithium dementie voorkomt, hebben we misschien een heel eenvoudige manier om een groot probleem voor de volksgezondheid te voorkomen over het hoofd gezien.”
Toen de gegevens uit het Japanse onderzoek in een tweede publicatie opnieuw werden geanalyseerd, concludeerden de auteurs dat mensen met hogere lithiumniveaus in hun watervoorziening lagere niveaus van ‘sterfte door alle oorzaken’ hadden. Waarom zijn deze bevindingen zo weinig besproken in de medische, psychiatrische en volksgezondheidsgemeenschappen?
Je zou kunnen stellen dat lithium de Assepoester is van de psychotrope medicijnen, die verwaarloosd en slecht gebruikt worden. Volgens een Australische psychiater, John Cade, is het in 1949 een effectieve behandeling voor een bipolaire stoornis (het werd in 1970 als medicijn goedgekeurd door de Food and Drug Administration). De werkzaamheid ervan bij stemmingsstoornissen en zelfmoordpreventie is gedocumenteerd, evenals beter dan vrijwel elk ander psychotrope medicijn. Maar het heeft nog steeds een grimmige en onverdiende reputatie, misschien omdat het in de publieke opinie oorspronkelijk werd geassocieerd met ernstige psychische aandoeningen en omdat lithium, net als veel andere medicijnen, ernstige bijwerkingen kan hebben als het niet goed wordt gecontroleerd. Als psychiater kan ik u vertellen dat lithium als medicijn vanwege het stigma moeilijk te verkopen is aan patiënten met ernstige stemmingsstoornissen die duidelijk baat zouden kunnen hebben bij behandeling. Maar er zijn ongetwijfeld andere redenen voor de verwaarlozing ervan. Farmaceutische bedrijven hebben niets te winnen bij dit goedkope, alomtegenwoordige element.
Dr. Peter D. Kramer, de auteur van ‘Listening to Prozac’ en klinisch professor in de psychiatrie aan de Brown University, vraagt zich af of er niet genoeg onderzoek is gedaan naar lage doses lithium omdat “het reguliere medische establishment lage dosissen wantrouwt.” supplementen omdat ze op de een of andere manier ineffectief zijn of lijken op homeopathie. En de menigte alternatieve geneeswijzen mijdt het omdat lithium – hoewel het een zout is dat in het grondwater wordt aangetroffen – al een identiteit heeft als een krachtig, op de markt gebracht medicijn voor psychische aandoeningen.”
Lithium staat al eeuwen, zo niet millennia bekend om zijn genezende krachten. Lithia Springs, Georgia, met zijn natuurlijke, met lithium verrijkte water, lijkt bijvoorbeeld een oude heilige plaats van de Indianen te zijn geweest. Tegen het einde van de 19e eeuw was Lithia Springs een beroemde gezondheidsbestemming die werd bezocht door Mark Twain en de presidenten Grover Cleveland, William Howard Taft, William McKinley en Theodore Roosevelt.
7-Up was Bib-Label Lithiated Lemon-Lime Soda
Er was grote vraag naar lithiumdranken vanwege hun vermeende gezondheidsbevorderende eigenschappen, zozeer zelfs dat het element aan commerciële dranken werd toegevoegd. 7-Up heette oorspronkelijk Bib-Label Lithiated Lemon-Lime Soda en bevatte tot 1950 lithiumcitraat. Er is zelfs gesuggereerd dat de 7 in 7-Up verwijst naar de atoommassa van het lithium. (Misschien verwees de "Up" naar stemming?) Er was zelfs bier gemaakt met lithiawater verkrijgbaar.
Tegen de jaren veertig begonnen artsen patiënten met een hartaandoening lithiumchloride te geven als vervanging voor gewoon zout, natriumchloride. De hoge, ongereguleerde doses in deze kwetsbare bevolkingsgroep hadden toxische en zelfs dodelijke gevolgen. Al snel werd lithium uit dranken en andere producten verwijderd, en de reputatie ervan werd nooit meer hersteld.
Tegenwoordig wordt lithium weinig besproken, ondanks de enorme publieke vraag naar gezondheidsinformatie. Er wordt ook niet veel geadverteerd of zelfs maar beschikbaar. Toen ik de schappen van een plaatselijke apotheek doorzocht, ontdekte ik dat standaardvitamines geen lithium bevatten en dat de afdeling voedingssupplementen van de winkel geen producten bevatte die lithium bevatten. Lithium was alleen verkrijgbaar in de relatief hoge dosis medicatievorm waarvoor een recept van een arts nodig was. Online zijn er echter lithiumproducten verkrijgbaar, waaronder, verbazingwekkend genoeg, het originele Lithia-bronwater.
Sommige wetenschappers hebben zelfs voorgesteld om lithium te erkennen als een essentiële voedingsstof voor sporenelementen. Wie weet wat de impact op onze samenleving zou zijn als microdosis lithium weer deel zou uitmaken van ons standaard voedingspakket? Wat als het weer zou worden toegevoegd aan frisdranken of populaire vitaminemerken of zelfs aan de watervoorziening zou worden toegevoegd? Het onderzoek tot nu toe suggereert sterk dat het aantal zelfmoorden zou afnemen, en misschien zelfs andere gewelddadige handelingen. En misschien zou het aantal dementie afnemen. Dat weten we niet, omdat er nog geen onderzoek naar is gedaan.
Alleen al voor de volksgezondheidskwestie van zelfmoordpreventie lijkt het absoluut noodzakelijk dat dergelijke onderzoeken worden uitgevoerd. In 2011 was zelfmoord de tiende belangrijkste doodsoorzaak in de Verenigde Staten. Onderzoek naar een eenvoudig element als lithium, dat al meer dan een halve eeuw als medicijn en al millennia als drank bestaat, lijkt misschien geen hoge prioriteit, maar dat zou het wel moeten zijn.
Artikel door Anna Felsuit in "The New York Times" van 13 september 2014
Uit het Engels vertaald met Google Translate . Link naar het origineel
Belangrijke bedenking : Tegenwoordig kan je online laag gedoseerd LithiumOrotaat vinden.
Vraag ernaar bij je arts indien je regelmatig kampt met donkere gedachten.
